خيلي متاسفم....
از اينکه زندگي نه اونقدر زيبا و دل انگيز و دوست داشتنيه که عاشقش بشم، باهاش حال کنم و مثل آدماي ملنگ هميشه لبم منحني درجه دو با انحناي مثبت باشه..
نه اينکه اونقدر لجنه و کثافت که حالم ازش به هم بخوره و منم مثل دوستان دور و نزديک اونو به عنوان مستراح عمومي در نظر بگيرم و توي تبيين کارکرد متعفنش با لذت، شريک مردم بشم...
واسه مني که هر چيز رو تو نهايت خودش ميخوام واقعا تاسف انگيزه...اونقدر که امروز خودمم متعجب شدم از اين تاسف...